Brief(je) van Edward

Het is eindelijk zover !

Het is zover, het verlossende woord is eruit. We gaan naar China. Op vrijdag 28/11/2008 zullen we in een vliegtuig van China Southern Airlines (Lid van Sky Team) stappen om onze dochter Xen op te gaan halen. We zullen daar 2 weken met zijn drieën blijven om op zaterdag 13/12/2008 weer terug te komen op Nederlandse bodem. Waar voor ons weer en nieuw avontuur gaat beginnen. Het opvoeden van een ons kleine meisje, Xen.
-
Maar voor dat het zover is gekomen hebben we toch wel aardig wat meegemaakt.
-
Eigenlijk is het allemaal begonnen in augustus 1995. Na de 2 heerlijke weken in de buurt van het franse stadje Biarritz te hebben gekampeerd, zouden we (Rick, Angelina,Edwin en Nancy) op de terugweg langs gaan in Normadie (Frankrijk) omdat Jose, Edwin en Ingmar en vrienden daar aan het kamperen waren. Het is echter niet zover gekomen. Een klapband, of wat het ook precies is geweest heeft ervoor gezorgd dat onze Rode Peugeot 205, na een dubbele flikflak en een salto, deze rit niet overleefde. Hier strandde onze vakantie iets te vroeg. En we konden onze reis met de TGV naar Dordrecht vervolgen. Wat we op dat moment niet konden vermoeden, is dat dit de rug van Conny een dermate grote klap heeft opgeleverd dat enige tijd later de eerste “hernia“ een feit was.
-
Het was in die tijd dat, na de operatie en voor onze bruiloft in mei 1995, een kleine Wolters erg welkom zou zijn. Conny mocht namelijk i.v.m. medicijn gebruik de pil niet slikken. Na een tijdje mocht ze weer aan de pil, maar….wij hadden het besluit genomen: “de pil” bleef op het nachtkastje in de verpakking.
-
De rest is voor velen van jullie bekend. IVF had niet het gewenste resultaat op geleverd.
-
Wat nu? Na een periode van enkele weken de teleurstelling te hebben verwerkt heeft Jose (in overleg met Edwin) zich aangeboden als donor van eicellen. Dit was voor ons zo’n mooi gebaar en kans dat we deze na een aantal slapeloze nachten en onderlinge gesprekken met beide handen hebben aangepakt.
-
Op het moment dat ik dit schrijf moet ik dan ook onmiddellijk aan Edwin en de hormonen denken. Edwin, ik weet wat je voelde…. ook jij enorm bedankt!!! Want een ding weten wij zeker. Vrouwen en hormonen gaan niet samen.
-
In deze periode veel gesproken over wat als het dan toch niet lukt ? Hoever wil je gaan om je kinderwens in vervulling te laten komen ?
-
We hebben toen het besluit genomen dat we ons in zouden schrijven voor inter-landelijke adoptie. Ook toen gelijk het woord bij de daad gevoegd. Nu ruim 6 jaar geleden.
-
En alsof we in de toekomst zouden kunnen kijken. Het lukte weer niet. En toen stortte onze wereld echt in. Gelukkig beschikken wij over geweldige ouders, een lieve familie en veel vrienden die heel wat uurtjes en tissue’s later ervoor hebben gezorgd dat we de draad weer hebben opgepakt en aan het adoptie avontuur zijn begonnen.
-
Op het moment dat je je in deze procedure gaat verdiepen denk je: “wat gaat ons allemaal gebeuren”. Een cursus moest gevolgd worden, er zouden gesprekken gevoerd worden met medewerkers van de raad van de kinderbescherming, enz.
-
Als eerste kwam voor ons de cursus (VIA = Voorlichting Informatie Adoptie). Hier werden we op de hoogte gebracht over wat adoptie allemaal wel niet inhoudt. Over hulp als het kindje thuis (in Nederland) zou zijn en afwijkend gedrag zou gaan tonen. Informatie over hoe het vanuit het gezichtpunt van het kind is;
-
Een van de oefeningen die op ons indruk heeft gemaakt is: Deze inlevingsoefening moet eigenlijk voorgelezen worden en zelf moet je je ogen sluiten om je beter te kunnen in leven.
-
“Stel je voor je bent zelf als kind op jonge leeftijd aan het spelen met andere kinderen …… In een speelzaal ………De juffrouw zit aan de kant te kijken …… Kijk om je heen …… Wat zie je allemaal?
-
Dan gaat de deur open en komen er twee negers naar binnen, een man en een vrouw. Ze hebben een donker gezicht en pikzwart krulletjes haar. Ze hebben kleren aan die je nog nooit hebt gezien …… De juffrouw gaat dan naar ze toe en wijst naar jou …… Alle drie kijken ze naar jou: de juffrouw en de twee negers …… Ze komen naar je toe …… De juffrouw vertelt je dat dit je nieuwe papa en mama zijn bij wie je gaat wonen. Ze zijn gekomen om je op te halen ……
Wat voel je nu? ……
-
Dre man en de vrouw nemen je mee. Ze praten tegen je maar je kunt ze niet verstaan … ze hebben donkere ogen die je aankijken …… Ze ruiken zo anders ……
-
Ze nemen je mee naar een hotel kamer. Ze zeggen iets tegen je, maar je begrijpt niet wat ze zeggen. Dan doen ze je kleren uit en trekken je andere, nieuwe kleren aan …… Ongeveer dezelfde kleren als zij zelf hebben …… Die ruiken ook zo vreemd …… Jou kleren doen ze weg. Wat voel je nu ?...... wat zou je willen doen ? ……
-
Je moet heel erg nodig naar de wc en zegt “Ik moet plassen!”, Ze antwoorden: “Mzuri mtoto, mzuri mtoto”, en lachen naar je. Ze begrijpen je niet ! Wat voel je nu ? ……
-
Na een lange reis komen jullie aan in een warm en vreemd land. Je ziet allemaal donkere mensen met zwart krulletjes haar. Een hele groep komt naar jullie toe, ze lachen, ze pakken je vast, ze voelen aan je haar …… (Het lijkt wel of ze je uitlachen ……)
Hoe voel je je nu ? …… Wat zou je graag willen? ……
-
Doe je ogen maar weer open. Wat voel je nu?.............
-
Adoptie ouders overtelde over hun ervaringen met hun eigen geadopteerde kinderen. Over hoe de kinderen daar leven en ter adoptie of ter vondeling worden gelegd. Eigenlijk een cursus die in enige vorm aan ieder toekomstig ouder zou moeten worden gegeven.
-
Na het met succes afronden van deze cursus kwamen de gesprekken met de Raad voor de kinderbescherming. Hier zagen we eigenlijk behoorlijk tegen op. Met name doordat we hierover allerlei verhalen hadden gehoord. Maar in ons geval hebben we hier niets van gemerkt. Er zouden een aantal gesprekken plaats vinden. Het eerste gesprek vond plaat bij de Raad van de kinderbescherming op kantoor. Het tweede bij ons thuis en het derde weer op kantoor.
-
En alles werd opgeschreven.
-
Na het laatste gesprek werd van deze gesprekken een verslag gemaakt. Wanneer dit klaar zou zijn zouden we de mogelijkheid hebben dit nog een keer te lezen en eventueel wijzigingen in aan te brengen.
-
Dit rapport zou de basis zijn voor een profiel schets over de toekomstige adoptie ouders. Ook van de kinderen in China die in aanmerking komen voor adoptie is een profiel gemaakt wat uiteindelijk zo goed mogelijk bij elkaar zou moeten passen.
-
Al de gegevens van de cursus, rapport Raad van de kinderbescherming zijn een must om in aanmerking te komen voor inter-landelijke adoptie. Indien we dit met goed gevolg hebben doorstaan krijgen we van het ministerie van Justitie de beginseltoestemming om een kindje uit het buitenland te adopteren.
-
Deze beginseltoestemming hadden we nodig om ons aan te melden bij een organisatie die ons zou gaan begeleiden met de adoptie procedure. Maar ook later een vraagbaak zal blijven bij problemen en of vragen.
-
Wij hebben de keuze gemaakt voor de stichting Meiling. Een vrijwilligersorganisatie van adoptiefouders.
-
De in 1989 opgerichte stichting Meiling heeft zich tot doel gesteld om:

-

• op te komen voor hulpbehoevende kinderen in andere landen.
• te bemiddelen bij inter-landelijke adoptie voor kinderen die in hun eigen geboorteland of nauwelijks toekomst mogelijkheden hebben.

Dit betekent dat Meiling ouders zoekt voor kinderen en geen kinderen voor ouders. Buitenlandse adoptie is voor kinderen het laatste redmiddel. Alleen wanneer een kind in eigen land geen mogelijkheid heeft om op te groeien in een gezinssituatie, zoekt Meiling een thuis voor dit kind. Voor deze kinderen hebben wij u als ouder natuurlijk wel nodig!

-

Waarom deze stichting ?
-

Gewoon in eerste instantie het gevoel. Maar ook, omdat wij op één van de schaarse momenten bij Jose, Edwin en de kids eten zijn Edwin en ik een broodje giros gaan halen bij de kleine Griek. We stonden hier zoals gewoonlijk slap te ouwehoeren toen een vader met een klein Chinees meisje aan kwam lopen. Een beetje verlegen stond het meisje (jaar of 3) tegen haar vader aangeleund. Op mijn vraag aan het meisje of ze nog niet moest slapen en zij nee schuddend nog verder wegkroop (zo’n vreemde lelijke man die tegen je praat is natuurlijk ook afschrikwekkend) achter de benen van haar vader, begon de man te praten. Over dat ze (het meisje) gelijk met hun naar bed ging en dat ze haar met geen mogelijkheid eerder het bed in kregen, enz. Na een kort gesprekje vertelde de man dat hun het kindje met behulp van de stichting Meiling hadden geadopteerd. En ze nu met de tweede aanvraag bezig zijn. Deze man praatte vol lof over de stichting dat dit de keuze voor Meiling heeft bepaald.
-

Op het moment dat Meiling de beginseltoestemming en het verslag van de Raad had ontvangen zouden wij een intake gesprek krijgen. In dit gesprek in Alphen aan den Rijn werd aan de keuken tafel gesproken over waarom adoptie, wel of geen specialneed, enz. Kort daarop werden we uitgenodigd voor een bijeenkomst om de procedure vanaf dat moment te bespreken. We moeten namelijk nog een aantal zaken regelen die nodig zijn om in China het land van onze voorkeur te adopteren.
-

Waarom China ?

-

Eigenlijk omdat we weinig negatiefs over deze bevolkingsgroep horen. Ze zijn over het algemeen rustig (wat wij, Conny en ik, over het algemeen zonder drank ook zijn). Maar ook hier komen de meeste kindjes vandaan. Maar ook omdat er eigenlijk niets over de achtergrond van het kindje bekend is. Een kindje in China ter adoptie aanbieden in strafbaar. Dus vondeling en verder geen info over ouders.
Bij Adoptie kindjes uit andere landen is vaak meer bekend. Misbruik, drank, drugs, enz. Het lijkt mij al moeilijk om op een bepaald moment over de bloempjes en de bijtjes te praten laat staan over wat er allemaal met “jou kind” is gebeurd.
-
Hierna moesten nog een aantal zaken regelen;

-

• Adoption application
• Een internationaal uittreksel uit het geboorteregister,
• Een internationaal uitreksel uit het huwelijksregister,
• Werkgeversverklaring,
• Een formulier waaruit blijkt wat voor bezittingen we hebben (vastgoed,financieel)
• Gezondheidsverklaring uitgeschreven door een arts die niet de eigen arts is.
• Bewijs van goed gedrag,
• Het originele gezinsrapport
• Paspoort kopieën
• Pasfoto’s,
• Foto’s van huis binnen en buiten
• Aanvullende info over het netto besteedbaar inkomen na aftrek van vaste lasten en wat er over blijft voor eten, sporten en hobby’s.

-

Alle formulieren moeten in het Engels worden getypt.
Al deze formulieren moeten worden gelegaliseerd en gebundeld worden bij de notaris. Deze moeten weer worden gelegaliseerd door de arrondissementsrechtbank. Uiteindelijk komt het Haagse rondje om de papieren te legaliseren;
-

• Ministerie van Justitie
• Ministerie van Buitenlandse zaken
• En als laatste naar het Chinese consulaat.

-

Al deze formulieren worden meerdere keren gekopieerd en verstuurd naar Meiling. Vertaald in het Chinees en opgestuurd naar China. Het wachten gaat beginnen!
December 2005, de papieren zijn enkele dagen de deur uit, het is oudejaarsavond en het is iets voor 12 uur. Zou dit het laatste jaar zijn dat we dit met z’n 2 gaan vieren. Want perslot van rekening is de wachttijd na inlog datum in China +/- een half jaar ?
-

Enkele weken later krijg ik van Conny “het” telefoontje. We staan op de lijst met als inlog datum 14 februari 2006 (Valentijnsdag) als dat geen toeval is. Deze datum wil niets anders zeggen dat de papieren die wij eind december naar China hebben gestuurd verwerkt zijn en in de computer staan. Onze karakter eigenschappen zullen dus vroeg of laat enigszins in de buurt komen bij een kindje wat goed bij ons past.

-

Op dit moment heeft China de CCAA (China Center of Adoption Affairs) de matching (ouders bij een kind zoeken) verwerkt tot Augustus 2005. Wachttijd dus een half jaar.
-
Vele van jullie hebben vanaf deze datum met grote regelmaat gevraagd of er als schot in de zaak zat maar we kennen het verleden. Deze belangstelling heeft ons werkelijk door de lastige perioden heen geholpen. Gelukkig konden we er zelf makkelijk of praten en jullie hadden altijd een luisterend oor en gemeend interesse. Waarvoor onze dank.

-
We zijn het af en toe ook goed zat geweest (niet jullie vragen) maar je voelt je machteloos, je kan niets anders doen dan alleen maar wachten. Heb je er wel goed aan gedaan dat je een kindje uit haar vertrouwde omgeving weg haalt? Zijn we wel goede ouders? Zijn we niet te oud? Maar wat het laatste betreft, mijn vader was ook 40 toen ik op deze aard kloot kwam en ik heb niets gemist. Dus een goed voorbeeld.
-
Maar we hebben het doorstaan en naar ons idee niet stilgezeten. Alles in het kader voor die “kleine”. Verhuizen, tot 2 keer toe een andere auto, extra annuleringsverzekering voor de vakantie want je weet maar nooit (misschien tegen beter in), veranderd van werkplek. Maar ook afscheid moeten nemen van Bas mijn schoonvader, en een man die we nog dagelijks missen. Goh, wat zou die man trots zijn geweest op zijn derde kleinkind.

-
Tussen door natuurlijk ook onze beginseltoestemming, om te mogen adopteren, moeten verlengen. Weer een gesprek bij de Raad van de Kinderbescherming, Wederom een ”vreemde” huisarts bezoeken want waren we nog gezond genoeg om te mogen adopteren!!!!. Ook wij met al onze gebreken zijn daar doorheen gekomen. Ja ja zelfs ik!
-
Oja, we zijn natuurlijk ook een paar jaartjes ouder geworden, net als iedereen om ons heen. We hebben ook ons 12.5 jarig huwelijk gevierd.
-
Achteraf gezien hebben we ons letterlijk en figuurlijk in alle rust kunnen voor bereiden op de komst van Xen. We hebben het kinderkamertje wel 1000 x ingericht veranderd en aangepast. Misschien iets te laat begonnen maar hij is klaar en al zeg ik het zelf het mag er wezen.
-

En ja, dan komt het moment van het telefoontje. Zoals veel van jullie weten ben ik nou niet de persoon die zich al te uitbundig uit. Maar zelfs ik had de behoefte iedereen te sms’en dat ik, sorry, wij een dochter hebben. Wat een cliché maar het is echt een roze wolk waarop ik zweef. Ik raak er niet over uitgepraat. En omdat iedereen zo geïnteresseerd is praat ik er veel over en hoef ik het zelf niet aan te snijden. Waarvoor mijn dank anders krijg ik straks nog het idee dat jullie gaan denken “begint die rare gast weer over zijn dochter”.

-
Maar het moment is gekomen. We gaan naar China. Geweldig, spannend, we zijn wel een beetje zenuwachtig, hoe zal ze reageren (inlevingsoefening), hoe zal ze ruiken, hoe ziet ze er na 2 maanden uit, moet ze ook lachen als zo’n rare lange blanke (oja kale) man met een iets te grote neus tegen haar begint te praten, hoe groot is ze, past ze de gekochte kleren (neemt Peek kleertjes terug na 6 weken?).
-
We zullen proberen om via deze weblog jullie op de hoogte houden van wat we allemaal hebben beleefd. De nieuwste foto’s zullen we erbij plaatsen, misschien wel een filmpje. We zullen zien of we er de tijd voor hebben.
-
Mochten jullie willen reageren dan kan dat (Via reaktie onder aan ieder door ons geschreven artikel). We zullen het plaatje zo volledig mogelijk proberen te maken zodat we later, als Xen groot is en wil weten over wie wat waar, we dit als naslag werk aan haar kunnen geven.
-
Edward